22dakika.org

Madonna bölümünü az önce izledim ve açıkçası Vogue klibi dışındaki hemen hemen her dakikası hayal kırıklığı oldu benim için. Pasta severim, puf böreği de… Ama pastalı puf böreği olmuyor. Aynı misal; Glee’yi seviyorum, Madonna’yı da ama ikisi birlikte olmamış.

Ryan Murphy konu için müzik kullanmak konusunda başarılıydı, ama müzik için konuyu saptırmak pek uymamış bence. Bir nevi, “aşağıdaki kelimeleri kullanarak bir kompozisyon yazın” bölümünde sınıfta kalmış.
Sezonun ikinci yarısında izlediğim iki bölümden sonra dizinin gittikçe klasik müzikallere döndüğünü düşünüyorum. Yani durup duruken ortalıkta şarkı söylemeler, dans etmeler, uysa da kodum uymasa da durumları. Bu beni rahatsız etmeye başladı. Müzikallerin bu konseptini severim ama Glee “biz bildiğiniz müzikallerden değiliz. Durup dururken dans edip şarkı söylemeyiz” iddiasıyla başladığı için rahatsızlığım. Erkek gibi “vazgeçtik, tam müzikale döndük” deyin, ciğerimi yiyin.
Üstelik karakterlerin istikrarsızlıkları da giderek gözardı edilmez bir hal alıyor. Umarım, “nasıl olsa tuttu bu dizi” ruh halinden silkinir ekip.
Ha bu arada, Finn’in sesi nedense bana baştan beri acaip itici geliyor, baş erkek vokali olmasını yadırgıyorum. Daha bir bas bariton ses arıyor kulaklarım sanırım.
Velhasıl kelam, bu değindiğim konularda toparlamazsa, ilk yarıda beklediğim heyecanla beklemeyeceğim sanırım bundan sonra Glee bölümlerini.

Vogue klibi için ise ayakta alkışlanasıydı, tekrar tekrar izlerim, yine alkışlarım diyorum.